Afgelopen zondag was het dan zover, trailrun nr 2! En nu 14km op de Bergrace trailrun Lunteren. Over de Goudsberg en het Wekeromse zand.
Volgens de weersvoorspelling zou tussen 10 en 12 uur nog een behoorlijke buienlijn overkomen en het daarna droog blijven. De start voor de diverse afstanden was tussen 11:00-11:34 uur dus we hadden allemaal een natte start. De 8km had de ergste bui zo vlak voor het Wekeromse zand, voor de rest viel het nog mee omdat wij direct het bos in gingen. Maar dat het nat was, was zeker.
Dat was ook goed te merken aan het terrein, wat een modder! We begonnen onderaan een helling met meteen een klim omhoog en daarna was het een paar km alleen maar op en af, over hellingen die door de regen echt nat en glad waren geworden. En dat leverde dus ook filevorming op, ja echt dat kan ook in het bos 😀 We hebben op een gegeven moment werkelijk waar een paar minuten stilgestaan. Er werd al ‘Koffietijd!’ geroepen. Ik had in ieder geval tijd genoeg om mijn telefoon uit mijn heuptasje en plastic zakje te halen voor een paar kiekjes!
Gelukkig had ik zelf niet zo heel veel last van de gladheid. Fijne trailschoenen met meer profiel (ja toch gekozen voor de Salomon Speedcross3 en niet mijn standaard Nike Terra Kigers) en inmiddels opgedane behendigheid tijdens de cursussen, Stuwwaltrail en eigen trainingen hielpen hier zeker. Enige wat eronder te lijden had was nog steeds mijn hartslag. Het is nog steeds best frustrerend als je benen het omhoog gaan prima aankunnen, maar je hartslag hard stijgt en je daardoor buiten adem begint te raken. Dat wil ik niet en dus moet ik dan terug in tempo, wat niks anders betekent dan wandelen in plaats van hardlopen. Gelukkig waren er meer die af en toe wandelend omhoog gingen.
Een nogal technische eerste paar kilometers dus en ik hoorde af en toe wat ‘gemopper’ over enkels en knieën langskomen. Door de gladde en schuin aflopende paden en natuurlijk het omhoog klauteren en omlaag rennen en glijden. Omlaag gaat mij best makkelijk af, zoals nu een ‘blij dat ik glij’ idee, maar als je in een soort van treintje loopt en je voorgangers gaan voetje voor voetje naar beneden haal je daar je winst ook niet. Maar, geen frustraties, het is niet anders en we komen er uiteindelijk wel!
Na een tijdje randjes lopen om de modder en plassen heen en laag hangende takken ontwijken kwamen we op bredere paden, maar niet minder modderig. Tja en als je dan toch al vieze en natte voeten hebt ga je ook maar geen extra meters meer maken maar vol door de plassen en bagger heen. Dag fris gekleurde schoenen.
Maar wat een lol heb je dan! Als een klein kind heerlijk door de modder en plassen banjeren. Serieus, als je eenmaal over je ‘Ik word vies en oh natte voeten’vrees heen bent is het eigenlijk gewoon heel erg leuk, dat aanmodderen. (Oké, de modder zat tot aan mijn knieën en tot diep onder mijn teennagels, maar het mag de pret niet drukken 😉 )
Daarna kwam het zand en het was met recht veel zand. Hier was het juist een geluk dat er zoveel regen was gevallen, want het zand was eigenlijk heel goed te doen. En met al mijn voorgangers over de verschillende afstanden ook al best mooi aangestampt. Ja dat achteraan lopen is in de modder een nadeel, maar op het zand een voordeel. Dus dat ging lekker. En genieten, want was was het mooi! Even gestopt voor wat plaatjes..
Daarna aan de praat geraakt met een andere deelneemster die altijd op de weg had gelopen en nu aan het trailen was begonnen. Een enerysnoepje en wat drinken gedeeld (ja ik ben van alles voorzien) en zo een paar km samen op gerend. Wat een gaaf kronkelpad zo over een wal heen, dit ging ook weer op en af maar dit keer niet nat of modderig. En zo gaan de km voorbij. En ook leuk als je dan nog wat mensen aan het inhalen bent, mannen zelfs haha! Tot je op een gegeven moment de speakers van het startpunt weer hoort en weet dat je in de buurt bent. Oké, nog ruim 2km in dit geval maar dat is best in de buurt. En als je dan denkt dat je er bent weet de organisatie er op het laatste stukje nog een aantal klimmetjes en afdalingen in te proppen. Met dan ineens na een bochtje omhoog een fotograaf 😀
En toen kwam daar de finish! Die was onderaan dezelfde helling waar ook de start was, dus nog even vol gas omlaag. Was ook meteen mijn max snelheid van de hele run 😛 En heel leuk, Floor en Ilonka die ik ken van de endurance en hier de 8km liepen, stonden me op te wachten! Ook Marlies die ik had ontmoet tijdens de clinic hier was er.
En dan ga je naar huis met een heel voldaan gevoel en dit:
On to the next!
Voor nog wat meer sfeerplaatjes kan ik verwijzen naar de foto’s van Bas van Binnendijk
Powered-by-Lightning 