Na Bergrace Lunteren was ik zo enthousiast dat ik wist dat ik het niet vol zou houden tot oktober zonder nog een trailrun tussendoor. Degene die het beste paste qua planning was Trail des Fantômes in La Roche en Ardenne.
Trail des Fantômes zou een pittige worden met 1 lange gematigde klim, een korte steile en als toetje een hele lange steile klim. 13km bij elkaar aan off-road fun! Omdat ik wel op safe wilde spelen vanwege het terrein braaf de 13km gekozen en niet de 19km die ook nog even door mijn hoofd ging. Niet té gretig zijn, wilde geen blessure oplopen of mezelf voorbij rennen.
Omdat ik in het noorden van Limburg werk en het geen goed idee vond om naast het rondje rennen op zaterdag ook 2x 3uur in de auto te zitten, besloten vrijdags vanuit werk door te rijden naar La Roche, Hotel Floreal. Het hotel waar ook de start op zaterdag en zondag plaats zou vinden. Lekker makkelijk dus! Ze serveren daar trouwens een hoeveelheid spaghetti waar je U tegen kan zeggen. Ik kan heel goed pasta eten, maar dit was genoeg voor 2x mij of 3 normale personen. Heb dus toen ze een half leeg bord kwamen halen (oke, oke ik had ook al een voorgerecht op) in het Frans ook maar aangegeven dat het echt was voor Deux Personnes en niet Une 😀
Prima geslapen, ’s morgens goed ontbeten en uitgecheckt. Toegekeken hoe het terrein verder werd opgebouwd en het langzaam maar zeker drukker werd.
De spanning die ik vrijdagavond nog voelde was zaterdag weg. Nog even omkleden, standjes kijken en klaar om te gaan! 13:30 uur vertrok de 27km en nu was het echt aftellen. 14:00uur ging het startschot voor de 13km en vertrokken wij. Meteen heuvelop en ook vlak daarna al door het eerste stroompje. Ja hoor, natte voeten. Ik was benieuwd hoe mijn voeten het zouden houden in natte schoenen en sokken, maar mijn Nike Terra Kiger 3 trailschoenen en mijn Lidl hardloopsokjes deden het super tot aan de finish. Geen enkel moment last gehad van de nattigheid.
Ik had met mezelf afgesproken dat ik de hartslag niet te ver zou laten oplopen, niet steeds boven de 170 zoals op de Stuwwaltrail en ook vaak op de Bergrace. Dat betekende dus ook naar boven lopen, zeker aangezien de hellingen hier wat langer zouden doorlopen. Toch kon ik merken dat ik sneller omhoog kon lopen dan ik had verwacht, hadden die intervaltrainingen van Fred Verheul (van Jan Strijker) toch al resultaat! Vlot doorstappend kon ik me langzaam wat van achteren naar voren werken. Stukjes rennen en zodra het wat steiler werd en de hartslag richting 170 ging weer snelwandelen. Bergaf was het vaart maken. Ik vond het wel even spannend met de geultjes, modderstukken en vele losse keien, maar ik zoefde soepel naar beneden. De ene na de andere mede renner inhalend. En ja, dan loop ik wel met een big smile! Het voelde zo zeker en makkelijk! Genieten was dat 🙂
Onderaan scherpe bocht naar links, singletrack op, boomstam over en toen was er file! En niet zo’n korte ook. Wel gezellig hoor, even op het gemak kletsen met de mensen om je heen, maar het duurde wel wat lang. Zeker 10 minuten was het schuifelen tot duidelijk werd wat het oponthoud was, een paar dikke boomstammen op de helling waar we overheen moesten klimmen. De eerste paar gingen goed, daarna was er 1 die als je eroverheen was een glad stuk had en je je aan wortels moest vasthouden om niet weg te glijden. Een medetrailer was zo vriendelijk om niet zelf door te rennen, maar een hoop mensen te helpen op dat punt. Echt super sportief! Mij lukte het zonder hulp, maar ik was hem niet minder dankbaar voor dit sportieve gebaar.
Hierna konden we weer door en kwam het ritme gelukkig weer terug. En wat was het gaaf! Voor zover ik niet hoefde te checken waar ik het beste mijn voeten neer kon zetten en de bordjes heen wezen, kon ik ook genieten van de prachtige omgeving op deze zonovergoten dag. Ik ken de Ardennen (en Eifel) vooral te paard en aangezien mijn paard ook altijd zeer geniet van de omgeving ben ik ook dan meer op aan het letten waar hij zijn voeten neer moet zetten dan dat ikzelf van de omgeving kan genieten. Ik doe toch wat fout…
Volgens de afgelegde km op mijn GPS zouden we nu zo’n beetje bij de verzorgingspost moeten aankomen. We kwamen langs water en bruggetje, maar geen post. Daarna een fikse klim waarbij de hartslag omhoog schoot dus maar weer rustig aan. De deelnemer voor me liep al alle jaren mee dus ik informeerde of we nu niet het punt gemist hadden. Nee dat kwam zo, na een brug. Oh dus dit was dan ook nog niet die lange steile klim? Nee, ook die kwam nog. Poeh, viel me dat even tegen! Weer omlaag en nog een stukje soppen bij een zompige helling dwars door een soort van brandnetelveld, hoe verzinnen ze het! Maar bij het verzorgingspunt aangekomen was ik dat even helemaal vergeten. Ze hadden daar namelijk kannen vol COLA!! Echte CocaCola, wat hemels! Hup 2 bekers erin, zó ontzettend lekker. Ze kunnen zeggen wat ze willen over ongezond, als je sport en dorstig bent (ondanks je camelbag met flesjes) is Cola echt een godendrank. Oja en ze hadden Tuc, cake, stroopwafeltjes, natuurlijk bananen en zo meer. Even een moment dat je je in de hemel waant.
Om je daarna in een soort van hel te kunnen storten. Want nu kwam dus die bewuste klim, genaamd Le Mur. Beginnen op 230m en binnen 1km uitkomen op 400m. Een klim met een stijgingspercentage van soms zo’n 25% (of zelfs meer?!)! En die duurde en duurde. Meerdere lopers moesten onderweg toch even een rustmomentje pakken en op adem komen, hij was ook echt zwaar! Zeker met de zon er nog eens vol op. Ik voelde me echt een hijgend karrepaard, maar tot mijn verbazing bleef mijn hartslag wel rond die 168-174 en steeg hij niet door naar 180 zoals thuis op de stuwwal soms gebeurt. Eenmaal boven kon ik dan ook vlot alweer rustig gaan rennen en meer vaart maken naarmate het verder afliep. Want die laatste km gingen heel fijn bergaf. Wel nog steeds opletten want die paden waren niet bepaald gelijk te noemen met die stenen.
Hier kwam ik een aantal ‘bekende’ heren tegen. 1 van Twitter die even hoi en doei zei en (terecht) doorrende en 2 van voor de start die dezelfde afstand liepen. Leuk om ze te zien en samen weer wat meer snelheid te maken. En daar was dan de laatste afdaling naar de Ourthe. Ik dook er vol goede moed in om meteen bij de eerste pas bijna onderuit te gaan. Oh niet te overmoedig worden! Ik bleef wel overeind en huppelde met een big smile verder naar beneden, dat afdalen blijft een feest!
Toen het water in, wat stroomde dat snel en wat waren die stenen glad! Vanuit mijn ooghoek zag ik een groepje kanoërs aankomen. 2 vrouwen dreven overdwars. Ik zou voor hun langs kunnen en dan 2 andere voor laten gaan. Precies er tussendoor. Maar terwijl ik dat dacht zag ik dat de 2 vrouwen geen enkele moeite deden om hun kano te draaien of bij te sturen. Ze dreven dus schuin op mij af en naar de andere kano’s toe. Volledig mijn optie blokkerend om tussen ze door te gaan. Mij ook met nietszeggende blikken aankijkend, alsof ze niet wisten wat ze nou met een mens midden in de rivier staand aanmoesten. Ik stapte dus maar weer een paar passen terug dus om ze allemaal voor me langs te laten gaan.
Daarna snel verder door het water en omhoog. Nu de laatste meters over de camping en het terrein van Hotel Floreal weer op. De finish! En wat gaaf om dan binnen te komen en te denken, misschien had ik toch de 19km moeten doen. Dan had ik langer kunnen genieten.. Maar nee, dit was voor nu goed zo, Genoten!
Volgend jaar weer, dan kan de 27km vast ook..
The day after ook geen spierpijn of andere pijntjes, 100% geslaagd dus! On to the next!
Powered-by-Lightning 