Er zijn al een paar blogs over trailrunnen langsgekomen, maar nog geen over het endurancerijden. Daar werd het dus wel eens tijd voor. Laat ik dan ook maar meteen bij de maximale dagafstand beginnen, de 160km! Om specifiek te zijn, Endurance Ermelo, een internationale wedstrijd die op 14 mei jl plaatsvond.
Deze 160km wedstrijd was niet onze eerste en hopelijk ook nog niet onze laatste 160er, maar deze afstand rij je niet zomaar even. De vorige die Bliksem en ik reden was alweer in 2013 en dat was wel een hele mooie waar alles klopte. Na die tijd is er een hoop gebeurd waardoor het paardrijden zijn glans had verloren voor mij en ik met tegenzin ‘moest’ trainen. En dat ging niet meer. Dus ik reed soms weken niet, arme Bliksem. Maar ik wilde ‘ont’moeten. Pas weer rijden als ik zin had. En dat heeft soms tijd nodig.
De zin kwam langzaamaan terug en na vorig jaar een 3 daagse van 150km te hebben gereden en een 120km CEI ook in Ermelo wilde ik dit jaar maar weer eens proberen die 160km goed te volbrengen. Een keuze waarvan ik mezelf regelmatig zou afvragen welke vlaag van verstandsverbijstering ik op dat moment had 😀 Maar door het trailrunnen genoot ik ook zoveel meer van de trainingen met Bliksem dat ik het er wel op wilde wagen.
Het voortraject liep heel anders dan gepland, dat gebeurt wel eens.. Ik zou in de opbouw een paar kortere wedstrijden starten. De eerste viel af omdat Bliksem zichzelf had geblesseerd in de wei tijdens 1 van zijn sprint- en draaiacties. De 2e gingen we ook niet van start dus dan maar meteen voor de 160km. Niet met de meest optimale voorbereiding in mijn ogen, maar we hoefden dan ook niet te winnen.
In Ermelo had ik weer een fijn groomteam, 5 personen in totaal. Marije, Jorie, Carolien, Denise en Michelle. Deze ‘grooms’ zorgen ervoor dat we onderweg water aangeboden krijgen, zowel om paard te koelen als om hem te laten drinken. En voor mij vooral ook voor de mentale ondersteuning. En in de vetgate (keuringslocatie voor de paarden en rustpunt) helpen ze afzadelen, koelen en verzorgen. Het kan ook echt wel met minder mensen, maar 160km is een lange dag dus dan is het fijn als je een wat groter team hebt.
We gingen om 05:00 uur rustig van start, iets wat Bliksem altijd wil bediscussiëren. Hij loopt het liefst meteen met 20km/h, maar zo’n 15km/h vond ik prima om mee te beginnen. Zeker omdat het nog een lange dag ging worden en ik hem niet zo intensief getraind had als andere jaren. Een Duits-Griekse mededeelneemster was het daar wel mee eens en de eerste ronde reden we gezellig samen op. Vanaf de 1e vetgate reden we wel alleen. Dus 5 van de 6 rondes waren het alleen Blik en ik en onze grooms. Op zich heb ik daar niet veel moeite mee. Bliksem is dan normaal gesproken relaxter dan in een groepje en hij loopt toch wel door en zelf kan ik er ook prima mee leven. Tot de pijntjes komen dan, want dan heb je niet zoveel afleiding meer. En die kwamen..
Vorig jaar had ik last van draaiende chaps, mijn beenbeschermers zeg maar, en wist ik de laatste paar rondes niet meer hoe ik in het zadel moest zitten. Mijn kuiten en linkerknie werkten toen vanaf 90km ongeveer niet meer mee en daar heb ik nog weken last van gehad. Nu reed ik met mijn oude vertrouwde chaps, maar door de regen en het zweet gingen ze lubberen en daardoor ook draaien. Dus na een paar rondes werd het een aan-uit-verhaal. Aan in de vetgate (en schone droge sokken en schoenen) en onderweg als ze teveel draaiden weer uit. Maar die kuiten gingen dus wel alweer zeer doen en mijn schenen ook doordat de chaps er zo aan trokken tijdens het draaien. De rest dus maar zonder gereden, maar dan voel je wel steeds de rand van het zadel in je kuiten duwen.
Ook had ik voor het eerst na vertrek uit 1e, 2e en 3e vetgate dat ik erg misselijk werd. Iets verkeerds gegeten of gedronken? Spanning? Ik weet het niet, misschien dat broodje vruchtenhagel dat toch te zoet was. Normaal eet ik vooral bananen en een broodje kaas/hagelslag en mueslirepen. Thee moet geen probleem zijn en ook mijn vertrouwde flesjes Aquarius niet. Gelukkig ging dat weer beter nadat de dag vorderde.
Helaas werkte het weer ook echt niet mee. Fikse regen en ook hagelbuien kwamen gedurende de dag over. Vlak na vertrek de 5e ronde in moest ik de hei op en precies voordat ik die opdraaide barstte het in alle hevigheid los. Nu doorrijden was niet verantwoord dus we hebben een tijdje staan schuilen onder een boom. Helaas gaat dat wel van je rijtijd af, maar die hagel ging ik ons niet aandoen.
Bliksem? Die liep en at en rustte, die deed het eigenlijk weer zoals het hoort. Wat fijn als je merkt dat je paard steeds meer ervaring en routine krijgt. Af en toe discussie over tempo, maar verder niets te klagen!
De laatste ronde hebben we weer afwisselend gegaloppeerd en gestapt, draven vonden mijn kuiten het minst prettig en gelukkig vond Bliksem dat ook wel prima. Stappen doe ik normaal nooit tijdens een wedstrijd, maar je maakt zo je uitzonderingen. To finish is to win is het motto van deze uithoudingsdiscipline en daar hield ik me maar aan vast. Goed binnenkomen is nog altijd beter dan de finish helemaal niet halen. En zo kwamen we om 20:09:50 uur over de finish. De nakeuring is dan nog erg spannend, want zelfs hier kan je paard nog afgekeurd worden en dan heb je 160km voor niets gereden. Maar gelukkig alles prima en mochten we onze 4e 160km wedstrijd op onze naam erbij schrijven. Wat een super paard!
Oja enne, inmiddels 2 paar nieuwe chaps aangeschaft om goed te testen welke voor de volgende wedstrijden mee mogen.. 3 maal is scheepsrecht?
Foto’s met dank aan: Ruud Overes, Marije v Beek en Ankie Weeber
Powered-by-Lightning 