Stuwwaltrail 10km

Gedurende de laatste dagen voor 28 mei was ik af en aan ineens vreselijk zenuwachtig. Het leek wel mijn 1e endurancewedstrijd. Al is die al echt een tijdje geleden en was ik recent vooral erg zenuwachtig voor onze 4e 160km endurancewedstrijd, die de 1e was sinds 2013.

Vragen als: Hoe is de route eigenlijk gemarkeerd? Moet ik de route wel of niet op mijn GPShorloge proberen te zetten? Want het was me tot nu toe nog niet gelukt. En wat zou ik aantrekken, capri of toch short (tja, vrouwendingetje 😀 )? Paar keer Ilian (Life and Leaves) geraadpleegd en ook de Facebookpagina van de Stuwwalloop leverde benodigde en geruststellende info op. Volgens Ilian was het nog beter uitgezet dan een endurancewedstrijd. Nou en daar verdwaal ik al nooit dus dan komt het wel goed! En ik zou tenslotte niet alleen lopen.

28 mei brak aan en toen waren de zenuwen eigenlijk wel weg. Gewoon gaan genieten en zien hoe het loopt. Pas 16:30 uur starten dus lekker uitslapen, rustig ontbijten en de laatste spullen in de tas mee. Reserve setje kleding, droge spullen voor als de voorspelde onweersbuien over zouden komen. Thuis was het vooral erg zonnig, maar in Arnhem Noord bleek het al aardig te stortregenen. Ik ging sowieso in gewone kleding die kant op zodat, mocht ik op weg naar Oosterbeek natregenen, mijn hardloopkleding wel nog droog zou zijn. Ook al had ik dan nóg een extra hardloopsetje mee en een paraplu. Just in case. Tja beter mee verlegen dan om verlegen heet dat toch? En natuurlijk een banaan en veel drinken.

Flesjes gevuld en weg, hup de bus in en naar de locatie. De dreigende wolken tegemoet. Het bleef bij dreigen want ik kwam in een stralend zonnetje aan. Wat een gezellig terrein! Standjes, muziek, blije mensen die heel relaxed her en der in groepjes stonden of languit op het grasveld lagen. Even bij de stand van MudSweatTrails langs voor een leuk t-shirt en een BUFF. Ja, ook dat is zoiets, nieuwe hobby = nieuwe spullen 😉

Omgekleed en op naar de start. De 20km trailers waren een half uur voor mij gestart in 3 groepen. Mijn start was 5 minuten vervroegd. Ook prima, ik had zowaar eens alle tijd van de wereld. Ik als chronisch telaatkomer was echt heel ruim op tijd. En daar gingen we! En oh wat had ik een zin! We vertrokken met een vlot tempo, voor mijn doen dan. Zo’n 9km/h. Maar goed het was nu nog vlak en snelheid verliezen zou ik toch wel. De route zou verder namelijk bijna nergens vlak zijn en het was warm en benauwd.

Het was onderweg eigenlijk puur genieten, oké op de momenten dat het niet omhoog ging. Zag wat minder van de omgeving dan ik had gehoopt, want je moet toch echt wel opletten waar je je voeten neer zet. Stenen, boomwortels, ongelijke stukken genoeg. Maar dat is natuurlijk juist de charme. We kwamen langs beekjes, struiken in volle bloei en héél veel hellingen. Het ging op en af en op en af. Ik had van te voren met mezelf afgesproken dat ik mijn hartslag niet boven de 170 slagen/min wilde laten komen, maar de alarmpiep maakte me na een paar minuten al gek dus uitgezet. Ik wist op dat moment al dat onder de 170 blijven niet ging lukken vandaag.

Het was warm! Vooral in de zon en uit de wind, gelukkig was er ook schaduw en af en toe wat wind. We renden een redelijk vlak stuk langs de Rijn. Wind en schaduw. En toen kwam de Stairway to Hell zoals die achteraf bleek te worden genoemd. Hier geen file zoals bij de snellere lopers die op elkaar moesten wachten, maar rustig in en treintje achter elkaar doorlopend. Ik kon na de passage door kniehoge bosjes meteen omhoog, maar dat was dus wel wandelend. Wat zwaar zo recht tegen de stuwwal op! Maar tevens ook net zo gaaf. Ik kon nog de opmerking naar mijn medelopers maken dat achteraan het veld lopen tekentechnisch wel fijn was. Die waren natuurlijk al meegenomen door onze voorgangers..

Merkte dat mijn benen het prima trokken, maar weer en nog steeds was mijn hartslag de beperkende factor voor mijn snelheid. Maar gewoon doorgaan, stug doorgaan. Daarna kwamen de trappetjes, inclusief fotograaf.

Ik kon zelfs nog lachen, al is aan de ader op mijn voorhoofd te zien dat het pittig was. En dit was denk ik voor het eerst dat ik zo’n rood hoofd had met hardlopen..

Het pad verdween vervolgens ineens tussen de Rododendronstruiken. Die behalve dat ze lekker roken, ook kletsnat waren en daardoor best lekker verkoelend. Ik bedacht me dat ze dit vast expres hadden gedaan zodat we niet naar zweet, maar fris naar bloemen riekend over de finish zouden komen 😀

Het einde kwam dan ook in zicht, althans dat dacht ik. 10km zou het zijn, maar met 10km zag ik nog geen finish. En toen eindelijk het terrein in zicht kwam bleek de finish niet direct bij aankomst te zijn zoals ik voor de start nog dacht. Maar nee, nog 150 meter over de baan moest ik. Het moment van ‘teleurstelling’ over dit gegeven was van korte duur. Hup nog een klein stukje! In die laatste bocht stonden ook nog eens mijn moeder en haar man, zo lief!

Zo in gedachten de laatste meters afleggend op weg naar de finish. Vanuit mijn ooghoek zie ik ineens iemand dichterbij komen. Nee! Ik wil niet ingehaald worden voor de finish! Eindsprint dan maar. En meteen moet ik glimlachen, wat een kick. Ik kom over de finish en daar is een spons koud water, een flesje water, een halve liter alcoholvrij Erdinger bier en de medaille. Ik drink geen bier, ja ‘limonade dat zich voordoet als bier’ zoals Liefmans. Maar dit, dit gaat er wel in!

Of ik niet moe ben vraagt mijn moeder? Moe? Helemaal niet. Mijn benen voelen zelfs nog prima aan, alleen mijn kuiten voelen iets strak van al het klimmen en zelfs dat zakt alweer af. Maar ik barst van de energie en zou zo weer een paar km op pad kunnen. Wat is dit gaaf zeg! Ik ben er letterlijk vol van. En de route was volgens mijn Garmin zelfs 10,98km. Dus hij was zwaarder en verder dan ik tot nu toe ooit had gelopen. En zo’n 200 hoogtemeters.

En dan begint het alsnog te regenen. Ilian die de 20km loopt moet dan nog finishen, ze was 25 minuten voor mij van start gegaan. Ook zij komt netjes binnen, zo gaaf!

Al voor de Stuwwaltrail had ik me voor nog 3 trailruns ingeschreven, oplopend in afstand. Of ik niet wat voorbarig was vroeg een enkeling. Nee daar was ik niet zo bang voor. En terecht, na de finish hier wilde ik me zelfs al meteen voor nog een trailrun inschrijven, nog voor de eerstvolgende die ik al gepland had. Maar nee, niet al half juni naar de Veluwezoomtrail, we gaan braaf geduld hebben tot 3 juli, de Bergrace Lunteren. 14km!

Conclusie na mijn 1e trailrun? Gaaf! We want more!